عصر قم - مهر / یک مطالعه جدید گزارش می‌دهد که اختلالات تغذیه ای می‌تواند به سلامت جسمی و روانی فرد به روش‌هایی آسیب برساند که سال‌ها ادامه یابد.
محققان گفتند که بی‌اشتهایی، پرخوری عصبی، پرخوری افراطی و سایر اختلالات از این دست، خطر بالایی از مشکلات سلامتی مانند دیابت، نارسایی کلیه یا کبد، شکستگی استخوان و مرگ زودرس را به همراه دارند.
بازار ![]()
محققان گزارش دادند که این خطر در سال اول تشخیص اختلال خوردن بسیار زیاد است، اما می‌تواند سال‌ها پس از آن ادامه یابد.
تیم تحقیق به رهبری «کاترین مورگان»، اپیدمیولوژیست دانشگاه منچستر، نتیجه گرفتند: «این مطالعه اهمیت نظارت مداوم بر پیامدهای سلامت جسمی بلندمدت در افراد دارای سابقه اختلالات خوردن را برجسته می‌کند.»
برای این مطالعه، محققان پرونده‌های پزشکی بیش از 24700 نفر از 10 تا 44 سال را که مبتلا به اختلال خوردن تشخیص داده شده بودند، تجزیه و تحلیل کردند و آنها را با 493000 نفر دیگر که اختلالات خوردن نداشتند، مقایسه کردند.
نتایج نشان داد که در سال اول تشخیص، افراد مبتلا به اختلالات خوردن با عوارض زیر روبرو بودند:
• 6 برابر بیشتر احتمال ابتلاء به نارسایی کلیه.
• تقریباً 7 برابر بیشتر احتمال ابتلاء به بیماری کبد.
• 6 برابر بیشتر احتمال ابتلاء به پوکی استخوان.
• دو برابر بیشتر احتمال ابتلاء به نارسایی قلبی.
• 3 برابر بیشتر احتمال ابتلاء به دیابت.
• 7 برابر بیشتر احتمال ابتلاء به افسردگی.
• بیش از 9 برابر احتمال خودآزاری.
• 14 برابر بیشتر احتمال اقدام به خودکشی.
به طور کلی، افراد مبتلا به اختلالات خوردن بیش از 4 برابر بیشتر در معرض خطر مرگ زودرس به هر دلیلی و 5 برابر بیشتر در معرض خطر مرگ ناشی از علل غیرطبیعی مانند خودکشی بودند.
محققان دریافتند که برخی از این خطرات سال‌ها پس از تشخیص اختلالات خوردن، به طور قابل توجهی بالاتر باقی مانده‌اند.
به عنوان مثال، محققان دریافتند که خطر ابتلاء به بیماری‌های کلیوی و کبدی پس از 5 سال، 2.5 تا 4 برابر بیشتر باقی مانده است، در حالی که خطر کلی مرگ زودرس 2 تا 3 برابر بیشتر است.
یک دهه پس از تشخیص، افراد مبتلا به اختلالات خوردن همچنان با نرخ بالاتری می‌میرند. به عنوان مثال، خطر خودکشی آنها پس از 10 سال تقریباً 3 برابر بیشتر باقی مانده است.
این تیم نتیجه گرفت: «افزایش آگاهی در بین ارائه دهندگان خدمات درمانی در مورد اثرات ماندگار اختلالات خوردن و نیاز به حمایت مداوم در مدیریت علائم فعلی و بهبودی ضروری است.»