عصر قم - فارس / از همان ابتدا هم مشخص بود که وحید هاشمیان روی نیمکت پرسپولیس راه سختی را در پیش دارد اما او زودتر از آنچه تصور می‌شد به‌عنوان اولین سرمربی لیگ برتری اخراج شد.
وحید هاشمیان کمتر از 4 ماه پس از انتصاب به‌عنوان سرمربی پرسپولیس از کار برکنار شد. سرمربی که هواداران سرخ‌پوشان با لقب هلیکوپتر بوندس‌لیگایی از او استقبال کردند، پس از کسب دو برد در 8 بازی با شعار «حیا کن و رها کن» روبه‌رو شد. اما هاشمیان از بازیکنان تیمش چه می‌خواست و چرا در راه موفقیت ناکام بود؟
ایده‌ای بزرگ برای زمینی نامناسب
مربیان هلندی به‌عنوان خالقان «توتال فوتبال» بر بازی‌سازی از مرکز زمین اصرار دارند و از دیدشان بازی‌سازی از کناره‌ها مدلی کم‌ارزش است. ایده‌ای که این روزها بسیاری از سرمربیان و تیم‌های بزرگ سعی در ارائۀ آن دارند. پاری‌سن‌ژرمن لوئیس انریکه و منچسترسیتی پپ گواردیولا نمونه‌های درخشان این مدل بازی‌سازی هستند. جایی که توپ به‌جای پاس‌دادن به مدافعان کناری از طریق مدافعان مرکزی و از کانال مرکزی زمین پیش برده می‌شود.این ایده‌ای بود که هاشمیان برای پرسپولیس هم در نظر داشت. فکری که در لیگ ایران پیاده‌کردنش هم زمان طولانی را می‌طلبد و هم بازیکنان و زمین مناسبش را.در این ویدیو سبکی را که او برای پرسپولیس می‌پسندید، بررسی کردیم و ایرادهای بنیادین فوتبال ایران را که به هاشمیان ضربه زد، زیر ذره‌بین برده‌ایم:
افکاری که در دفعاتی معدود در زمین چمن اجرایی شدند و اغلب روی تختۀ تاکتیکی ماندند.
دیر رسید، با تیمی ناقص
بازار ![]()
مهم‌ترین برهۀ تیم‌های حرفه‌ای مقطع پیش‌فصل است. دست‌کم 4 تا 6 هفته زمان لازم برای آماده‌سازی تیم‌هاست. هاشمیان 13 تیر به‌عنوان سرمربی جانشین کارتال شد. او زمانی به جمع قرمزپوشان اضافه شد که تیم مدیریتی تقریباً تمام تیم را با تفکر سرمربی ترک بسته بودند. از آن زمان تا 27 مرداد که اولین بازی فصل جدید برگزار شد چیزی حدود 45 روز در اختیار کادر فنی جدید بود. نکتۀ منفی این بود که همه چیز با نظر کارتال پیش رفته بود. هاشمیان تا آخرین روز فعالیتش همچنان در حال تماشای فیلم بازیکنان آزاد برای جذب بود. این ضربه‌ای بزرگ به ایدۀ هاشمیان و تیم او بود. دیر اضافه‌شدن به تیم، بسته‌شدن با نظر سرمربی سابق و به قول خودش، بالانس نبودن ترکیب. جایی که وینگرها خودشان اندازۀ یک تیم بودند.همین باعث شد تا اجرای ایدۀ بازی‌سازی از مرکز با ایرادات فراوانی همراه شود. در این ویدیو می‌بینیم که بازیکنان پرسپولیس چطور در مکان‌هایی که باید باشند، نیستند و حریفان از همین فضاها علیه سرخ‌پوشان استفاده می‌کند. فکری که برای اجرا به زمانی بیشتر از 4 ماه و به هواداران و مدیرانی صبورتر نیاز داشت.
دشمنی به نام مصدومیت
مصدومیت بازیکنان دومین ضربه به هاشمیان بود. طبق آمار 13 بازیکن پرسپولیس در برهه‌های مختلف فصل جاری مصدوم شده‌اند. این یعنی هاشمیان تا همین هفتۀ هشتم در هیچ بازه‌ای کل تیمش را در اختیار نداشته و مجبور شده از بازیکنان در پست‌های غیرتخصصی‌شان استفاده کند. اقدامی که با انتقادات تند هواداران هم مواجه شد اما دست هاشمیان برای اجرای تاکتیکش خالی بود.بااین‌حال او تا روز آخر هم روی همان ایده‌های تاکتیکی ماند. چیزی که به طور مثال در مورد ساپینتو پس از باخت سنگین به الوصل دیده نشد. سرمربی پرتغالی دست به تغییر پیاپی نفرات و تاکتیک تیمی زد تا شاید شرایط را عوض کند که موفق هم بود. اما این ایدئال‌گرایی آلمانی هاشمیان کار دستش داد. افکاری سخت و غیرمنعطف مثل آهن.
فوتبال ایران مربی آرام دوست ندارد
«نیمکت استقلال و پرسپولیس آدم شلوغ می‌خواهد». این را اگر بین هواداران سرخابی‌ها بروید به‌احتمال زیاد از چندین نفر خواهید شنید. در فوتبالی که هوادارانش مربی یا سرپرست را صرفاً برای این می‌خواهند که در کنار زمین شلوغ‌بازی کند و روی داور تأثیر بگذارد، معلوم است کادر آرام پرسپولیس راه به جایی نخواهد برد. فوتبال ایران سال‌هاست به جنجال و حاشیه نیمکت‌ها عادت کرده. هواداران هم هر کسی را که خلاف آن عمل کند، به چهارمیخ می‌کشند. بلایی که امسال سر هاشمیان آمد، پیش‌تر در اصفهان با نویدکیا هم تجربه شده بود.
وفادار تا آخرین لحظه
در سال‌های اخیر سرمربیان لیگ برتری در کنار کار فنی برای کنترل فضای رسانه‌ای دست به دامان مشاوران رسانه‌ای شده‌اند. برخی حتی پا را فراتر گذاشتند و با ادمین‌های کانال تلگرامی و اینستاگرامی ارتباط گرفتند. این یعنی در ازای انتقادنکردن و ایجاد سپر برای سرمربیان، فضای کلی کامنت‌های شبکه‌های اجتماعی هم به نفع آقای سرمربی می‌چرخید و از تیر انتقادات در امان می‌ماند. اقدامی که هاشمیان آگاهانه از آن دوری کرد. او در آخرین نشست خبری‌اش عنوان کرد مسئولیتش خلاصه به مستطیل سبز می‌شود. حرفی خلاف سرمربیان بزرگ لیگ ایران. جایی که تا ریز قرارداد بازیکنان هم از فیلتر آنان رد می‌شود.
پایان فصل اول
هاشمیان تا آخرین لحظات حضورش روی نیمکت پرسپولیس حامی مدیرانی بود که او را برگزیده بودند. شاید اگر مربی دیگری بود زمانی که شعارها علیه درویش بالا گرفت با هواداران همراه می‌شد و مدیرعامل را زودتر به‌سوی در خروج هدایت می‌کرد اما او ترجیح داد تا دمِ آخر هم از بازیکنانی که کارتال جذب کرده دفاع کند و هم هوای مدیریت را داشته باشد. وفاداری که قدر دانسته نشد. آن هم در شرایطی که فاصلۀ تیم تحت هدایتش با صدر جدول تنها دو امتیاز بود.4 ماه روی نیمکت پرسپولیس تجربه‌ای بزرگ برای هاشمیان در ادامۀ راهش است. جایی که او می‌تواند مانند هلیکوپتر در زمان بازی‌اش دوباره اوج بگیرد.