عصر قم - طرفداری /فرشاد احمدزاده خودش را «بهترین هافبک راست ایران» معرفی کرد و تاکید کرد که آمارش گواه این ماجراست. اما نگاهی به آمار واقعی، چیز دیگری می‌گوید؛ چیزی بین اغراق و شاید فراموشی!
فرشاد احمدزاده امروز در بدو ورود به باشگاه پرسپولیس، مقابل خبرنگاران ایستاد و گفت: «روزی که از سپاهان به پرسپولیس آمدم، بهترین هافبک راست ایران بودم و فصل قبلش هم همینطور. آمار هست، می‌توانید چک کنید.» ما هم دقیقاً به توصیه فرشاد احمدزاده عمل کرده و آمار را مورد بررسی قرار دادیم.
در آخرین فصل حضور فرشاد احمدزاده در سپاهان، او در لیگ برتر طی 25 بازی تنها 2 گل زد و 4 پاس گل داد. در مجموع تمام رقابت‌ها، آمارش به 6 گل و 5 پاس گل در 37 بازی رسید. آمار بدی نیست؛ اما برای کسی که خودش را «بهترین هافبک راست ایران» می‌داند، نه‌تنها کافی نیست، بلکه با واقعیت فوتبال ایران در آن مقطع فاصله‌ی معناداری دارد.
در همان فصل، رامین رضاییان که یک خط عقب‌تر از احمدزاده بازی می‌کرد، 14 گل و 12 پاس گل در کارنامه‌اش ثبت کرد. آیا باید نتیجه گرفت که بهترین هافبک راست ایران، مدافع راست سپاهان بوده؟ یا شاید اوستون اورونوف با 7 گل در 15 بازی که به تنهایی پرسپولیس را قهرمان کرد، پدیده‌ای بود که احمدزاده او را لایق مقایسه با خود نمی‌داند!

و البته، این رقابت فقط محدود به بازیکنان سپاهان یا هم‌پستی‌های مستقیم نبود. اگر کل لیگ را ببینیم، متوجه می‌شویم که حتی کسانی که در تیم‌های دیگر و در پست‌های مشابه یا نزدیک به احمدزاده بازی می‌کردند، عملکردی به‌مراتب بهتر داشتند:
مهدی ترابی: 35 بازی، 5 گل و 8 پاس گل
مهدی لیموچی: 33 بازی، 6 گل و 7 پاس گل
مهرداد محمدی: 28 بازی، 8 گل و 2 پاس گل
البته اگر بخواهیم به شکل طعنه‌آمیزی به فصل مورد اشاره بپردازیم، گیورگی گولسیانی و محمدحسین کنعانی‌زادگان، مدافعان میانی پرسپولیس، هر کدام 6 گل برای این تیم به ثمر رساندند؛ البته کنعانی‌زادگان 3 پاس گل هم ارسال کرد!
قسم حضرت ابوالفضل را باور کنیم یا آمار فرشاد احمدزاده را؟
حتی اگر فصلی عقب‌تر برویم، ادعاها همچنان روی هوا معلق می‌مانند. در لیگ بیست و دوم، فرشاد احمدزاده طی 28 بازی، 4 گل زد و 6 پاس گل در تمام رقابت‌ها به ثبت رساند؛ آماری که باز هم نمی‌تواند او را در میان «بهترین‌ها» قرار دهد، وقتی هم‌تیمی‌اش رامین رضاییان با 7 گل و 8 پاس گل، درخشان‌تر ظاهر شد و مهدی ترابی با 9 گل و 10 پاس گل، اختلاف سطح را به رخ کشید.
اما آمار سایر هم‌پستی‌های فرشاد احمدزاده در آن فصل چطور بود؟
محمد محبی: 34 بازی، 10 گل و 6 پاس گل
کوین یامگا: 29 بازی، 9 گل و 3 پاس گل
سعید صادقی: 27 بازی، 6 گل و 4 پاس گل
مرتضی تبریزی: 26 بازی، 5 گل و 6 پاس گل
محمد قنبری: 29 بازی، 5 گل و 4 پاس گل
مهدی ممی‌زاده: 26 بازی، 5 گل و 3 پاس گل
گیورگی گولسیانی که البته هم‌پستی فرشاد احمدزاده نیست: 33 بازی و 10 گل!

از همه جالب‌تر، بخشی از صحبت‌های فرشاد احمدزاده در پاسخ به نقد عملکرد فصل گذشته بود که گفت: «بحث عملکرد شخصی نیست، پارسال کدام بازیکن پرسپولیس خوب بود؟» این جمله در ظاهر یک دفاع است، اما در باطن، فرار از مسئولیت فردی و نوعی فرافکنی به سبک کلاسیک است؛ مدلی که ضعف عملکرد را با غبار جمعی می‌پوشاند.
در همین رابطه بخوانید: آمار تکان‌دهنده؛ فرشاد احمدزاده، پُرکارترین بازیکن بی‌فایده پرسپولیس!
سؤال مهم اینجاست: آیا ستایش از خود بدون سنجش واقعیت، باید معیار ماندن در پرسپولیس باشد؟ یا این‌که بالاخره یک‌بار برای همیشه، باید دست از تقدیس رزومه‌های رنگ‌پریده برداشت و به آماری که «هست و می‌شود چک کرد» تکیه زد؟
پرسپولیس در مسیر جدیدش، بیش از آن‌که به اعتمادبه‌نفس‌های بدون پشتوانه نیاز داشته باشد، به بازیکنانی نیاز دارد که اول در زمین، بعد جلوی دوربین‌ها بدرخشند. در غیر این صورت، باز هم به همان چرخه‌ی قدیمی برمی‌گردیم: حضورهایی بی‌اثر، با ادعاهایی بزرگ‌تر از پیراهن باشگاه و اعتمادبه‌نفس‌های بدون تراز.
بازار