بزرگنمايي:

عصر قم - فارس / صورتش اندازه آن ماسک اکسیژنی است که برایش گذاشته‌اند. اندازه یک کف دست شاید هم کوچکتر. صورتی که حالا سوخته است.
صورتش اندازه آن ماسک اکسیژنی است که برایش گذاشته‌اند. اندازه یک کف دست شاید هم کوچکتر. رایان را می‌گویم نوزادی که مادرش تا دوماه پیش لباس‌های نیم‌وجبی نوزادی‌اش را بغل می‌گرفت و ذوق آمدنش را داشت اما حالا عکس تن سوخته‌اش به پیوست کلمه شهید دست به دست می‌شود! حتما خواب بوده، وقتی پهپاد اسرائیلی خانه‌شان را ویران کرد و آتش از بین زندگی‌شان شعله کشید رایان شیرش را خورده بود.
بازار
انگشت کوچک مادر را با دستش محکم گرفته بود و معصومانه خوابیده بود. وقتی مادرش از خستگی چشم‌هایش گرم می‌شد تمام افکارش بوی زندگی می‌داد. فردا چه بپزد؟! لیست خرید را برای همسرش بنویسد، حواسش به تاریخ واکسن رایان باشد، پسر بزرگ‌ترش را کلاس تابستانه ثبت نام کند و... فکر نمی‌کرد چشمش که سنگین شود اسرائیل به یک‌باره مرگ را بریزد روی سر خانه و زندگی‌شان! اصلا مگر این ظالم‌ترین ارتش دنیا ادعا نداشت به مردم عادی کاری ندارد؟! کدام‌شان نظامی بودند، او یا یاران دوماهه‌اش؟! جنگ آنقدر بی‌رحم بود که حتی فرصت نکرد رایان را بین تنش پناه بدهد، خودش بسوزد و زندگی دوماهه‌اش نسوزد. اصلا مگر نوزادی به قد و قواره او چه‌قدر تاب و تحمل داشت؟! نوزادی که بوسه روی صورتش جا می‌اندازد حالا میان آتش و آوار می‌سوخت، آتشی که اسرائیل به جان‌شان انداخته بود.
رایان شهید شد، مادرش دکتر زهره رسولی متخصص زنان و زایمان بی‌احتساب قلب داغدیده‌اش با 80 درصد سوختگی در بیمارستان بستری بود و اکنون دیگر، او نیز شهید است. پدرش مهندس بهنام قاسمیان جانش را در میان آتش از دست داد. برادر بزرگ‌ترش هم کیان 50 درصد سوختگی روی تنش نشسته است. همه‌ این‌ها بخاطر غاصب و ظالمی است که دشمن زندگی است، فرق ندارد در غزه یا ایران، لبنان حتی جایی در قلب اروپا هرجا زندگی جریان داشته باشد او جنگ و آتش سوغات می‌آورد. تاریخ گواه است تا وقتی لکه ننگ اسرائیل بر نقشه جهان باقی است زندگی، امید و آزادی در آتش می‌سوزد و خاموش نمی‌شود.