بزرگنمايي:

عصرقم- حجت الاسلام والمسلمین حسینی اراکی با بیان اینکه حادثه کربلا فقط جلوه دنیایی ندارد، اظهار کرد: در قرآن کریم در موارد مختلفی بیان شده است که این عالم علاوه بر جلوه ظاهری یک جلوه باطنی و روحانی دارد که محصور به زمان و مکان نیست و تمام زمام امور ملک و ملکوت به دست خداوند است.

استاد حوزه علمیه قم با بیان اینکه باور به ملکوت عالم و قدرت‌های ملکوتی خداوند انسان را از یأس و ناامیدی دور می‌کند، افزود: در روایات است که «بزرگترین بلا برای انسان این است که امیدش تبدیل به ناامیدی شود» در حالی که خداوند می‌فرماید «اگر تقوا پیشه کنید من شما را از بن بست‌ها خارج می کنم» زیرا بن بست‌ها مربوط به ظاهر دنیا است و در باطن دنیا بن بستی وجود ندارد.

وی با بیان اینکه تنها کسی که در این عالم روزی ده است خداوند است گفت: وقتی که من گمان کنم روزی من دست خودم یا دست موجود کوچکی مانند خودم است مشرک شده‌ام و به همین خاطر امام صادق علیه السلام فرمودند «من یقین دارم که رزقی که برای من مشخص شده است را احدی غیر از من نمی‌تواند بخورد» بنابراین انسان مؤمن در بلا و گرفتاری باید آرامش داشته باشد و نگران و مضطرب نباشد.

وی با بیان اینکه اسباب روزی خداوند فقط اسباب ظاهری نیست، افزود: یکی از جاهایی که شیطان انسان را به هم می‌ریزد و و ناامید می‌کند در دل مصائب این دنیا است در حالی که خداوند انسان را در رنج آفریده است و در دل سختی‌ها و مبارزه با سختی‌ها است که انسان رشد می‌کند و لایق بهشت می‌شود.

حسینی اراکی با اشاره به اینکه ما هرچه بلا ببینیم به بلایی که حضرت زینب سلام الله علیها کشیدند نمی‌رسد، افزود: اینکه حضرت زینب سلام الله علیها با روحیه لطیفی که داشتند در دل این همه بلا افسرده نشدند به خاطر این بود که صورت و جلوه باطنی و ملکوتی بلا را می‌دیدند در حالی که ما فقط جلوه ظاهری بلا را می‌بینیم.

وی با بیان اینکه جلوه ملکوتی بلا برای انسان مؤمن رحمت و فضل خداوند است گفت: بلا ظرف نزول رحمت خدا بر بنده است و به همین خاطر وقتی رسول خدا صلوات الله علیه و آله مریض می‌شدند می‌فرمودند «خوش آمدی ای قاصد رحمت خدا» و خداوند در قرآن می‌فرماید «بشارت باد بر افرادی که در بلا صبر می‌کنند و می‌گویند ما از خداییم و به سوی خدا باز می‌گردیم».

استاد حوزه علمیه ادامه داد: امام صادق علیه السلام فرمودند وقتی خداوند می‌خواهد به بنده‌اش درجه‌ای از درجات معنوی بدهد و می بیند با عبادات و اعمالش به آن مقام نمی‌رسد خداوند در بدنش او را به مریضی گرفتار می‌کند و یا مالش را از او می‌گیرد و یا فرزندش را از او می‌گیرد و اگر بنده خدا صبر کرد و شکر کرد و از حدود بندگی خارج نشد خداوند آن مقام را به او می‌دهد.